|
می نویسم که شب تار، سحر می گردد یک نفر مانده از این قوم، که برمی گردد... یا صاحب الزمان ادرکنی
|
دعا پشتِ دعا برای آمدنت ،
گناه پشتِ گناه برای نیامدنت ،
دل درگیر ، میان این دو انتخاب؛
کدام آخر؟ آمدنت یا نیامدنت؟!
این دیده نیست، لایق دیدارِ رویِ تو
چشمی دگر بده ، که تماشا کنم تو را ...
زیارتش آرزوی هر مسلمان عاشقی است. دیدنش نشاط و سرزندگی عجیبی به انسان می بخشد. جا دارد که برای رسیدن به این آرزو لحظه شماری کرد.
نگاه کردن به کعبه، آثار و برکات زیادی دارد. تا آنجا کهسبب باز شدن درهای آسمان و اجابت دعا و جلب رحمت خدا می گردد.هر که با معرفت و محبت به کعبه نگاه کند، خداوند براى هر نگاه، حسنه ای مى بخشد و گناهى مى زداید و درجه اى او را بالا مى برد. کعبه آنقدر شریف و بلند مرتبه است که اولین نقطه آفرینش زمین گردیده است. شکوه و عظمت کعبه، این حریم امن الهی در بیان نمی گنجد. واله و شیدا شدن، نتیجه تماشای این حرم الهی است که انسان را به طواف وا می دارد. منتظران زیارت خانه خدا می دانند که به انتظار طواف خانه حق نشستن، چه انتظار سخت و شیرینی است.
اما زیارت خانه که این همه شیرین است زیارت صاحبخانه چه لذتی دارد؟ وقتی دیدن خانه آن لذت بی نظیر و فضیلت ها و آثار گرانبها را درپی دارد، زیارت خود خداوند مهربان چه فضیلت و حالی دارد. حال که اینگونه است باید برای زیارت خدای مهربان خویش مهیا شد. اما کجا می توان خدای خویش را زیارت و طواف کرد.
هر کس می خواهد بداند کجا می توان خدا را زیارت کند بیاید و از امام رضا علیه السلام بشنود که فرمود:
کسى که مرقد امام حسین علیه السلام را در کرانه فرات زیارت کند، مثل کسى است که خدا را زیارت کرده است.
آری زیارت سیدالشهدا علیه السلام در کربلا، همانند زیارت خداست. چرا اینگونه نباشد؟
کربلا میعادگاه عاشق و معشوق است. مگر نه اینکه حسین علیه السلام معشوق خداوند است؟ ومگر نه اینکه عاشق را باید نزد معشوق جستجو نمود؟ و مگر نه اینکه هر جا معشوق باشد عاشق نیز آنجاست؟ حسین نیز عاشق خداست و عشق بازی را با فدا نمودن تمام هستی خویش درراه حضرت دوست، به نهایت رساند.
پس چه می خواهی که در کربلا نباشد؟ عاشق و معشوق هر دو درکربلایند؟ در اینجا هم حسین عاشق است و هم خدای حسین. هم حسین معشوق است و هم خدای حسین.به دنبال عاشق که باشی هم خدا را یافته ای هم حسین را. معشوق را هم که طلب کنی هم حسین را می بینی هم خدایش را.
از این روست که خدا هر که حسین اش را دوست داشته باشد او را دوست می دارد. به این دلیل است که در هر مناسبتی چه شب قدر باشد و چه عید غدیر، زیارت حسین اش را سفارش نموده است.
به این خاطر است که در روز عرفه پروردگار عالم اول به زائرین حسین اش با نظر لطف و رحمت می نگرد سپس به زائرین خانه خود.
از این روست که اگر چندین حج به جا آورده شود تازه ثواب یک زیارت حضرت سیدالشهدا علیه السلام را دارد.
چرا اینگونه نباشد که حسین علیه السلام با خون خویش نهال دین را پایدار و گردوغبار از کعبه حق زدود.
و اگر نبود فداکاری امام حسین علیه السلام دین خدا،که ارزشی به مراتب بالاتر از خانه خدا را دارد، اینگونه باقی نمی ماند.
آنقدر گویم که اینجا با عفاف کعبه هم می آید از بهر طواف
مستدرک الوسائل، ج 10، ص 250
طلیعه فجر انقلاب شکوه مند اسلامی بر فجرآفرینان خجسته باد
گرگها خوب بدانند در این ایل غریب گر پدر رفت، تفنگ پدری هست هنوز
گرچه نیکان همگی بار سفر بربستند شیرمردی چو علی خامنه ای هست هنوز
گر امام شهدا نیست کنون در برمان خلف صالح و مظلوم علی هست هنوز
پاره هاى جگر از گلوى جگرپاره هستى فرو ریخت و کربلا، همان لحظه در خویش آغاز شد؛ همان جایى که مهربانى بى همتاى حسن بن على علیه السلام روبه روى یک جفت چشم خیانت کار، پرپر مى زد و سینه اش در اقیانوس زهر، غوطه ور بود؛ همان جایى که ذره ذره هاى روح امامت، چون تل خاکستر در تشت فرو مى ریخت و زنى دست در دست ابلیس، پشیمانى گاه و بى گاهش را دست به سر مى کرد.
دریغا که سفره اطعام شبانه روزى مدینه، اینک برچیده مى شود و کریم اهل بیت علیهم السلام چون خورشیدى خسته از خاک، به معراج ابدى مى رود.
آه از بیعت هاى سست !
کفر زمانه، دست از شرارت برنمى داشت و با نقابى از ریا، دست به کار فتنه هاى تازه بود. تفرقه، چنگ به گریبان امت افکند و آن گاه که بیعت هاى سست، به فریب ستمگر زمانه، شکسته شدند، او چاره اى جز این نداشت که لواى صلح را پیش روى جفاى زمانه برافرازد؛ صلحى که زخم هاى بى شمارش، همه بر دل مجتبى علیه السلام فرود آمد.
سکوت هاى کبود
تو را در همان سال هاى سکوت و مصلحت، ذره ذره شهید کردند؛ در همان روزهاى خفقان، روزهاى ناامن که قامت حق، با زرهى پنهان در میان رداى امامت، به نماز جماعت مى رفت و پاى منبرها، طعنه هاى پلیدى را مى شنید که انگشت اتهام و دروغ، به سمت امیرالمؤمنین داشتند. همان سکوت هاى کبود، تو را خون جگر کردند. قفس دنیا، روز به روز برایت تنگ تر شد. تو از آن سال هاى تلخ و سیاه، به زهر راضى تر بودى که شوکرانى این چنین، رهایت کند از غم هاى نافرجام زمانه .
ناسپاسان
شک نکنید به پستى خود؛ این سان که نمى دانید در پى چه هستید... نه دردانه «لولاک» را خواستید، نه عدل ذوالفقار را تاب آوردید و نه ریحانه خلقت را چشم دیدن داشتید! اینک که دیگر بار، عطر گل محمدى را بر خود حرام کردید، کور باد چشم هاى دریده و تنگتان!
سلام بر او که با عصمت و طهارت فاطمى، در خاک غریبانه بقیع آرمیده است و آفتاب و مهتاب، تنها سنگ مزار اویند و سایبان خستگى هاى تربتش، تنها، بال کبوترانى است که روز و شب بر آن خاک بوسه مى زنند!